یادم میاد بچه تر که بودم پیرمردها و پیرزنها را که کمک میکردم از خیابان رد بشن یا وقتی پاکت میوشون را براشون تا در خونشون میبردم میگفتن «الهی پیربشی پسرم» ویا اینکه میگفتن «خدا عاقبتت را بخیر کنه» یا اینکه «خدا به درد چه کنم چه کنم دچارت نکنه».
دیروز یه جلسه ای بودیم یه دوستی یک جمله از آقا برامون خوندن که مضمونش این بود که هر کسی در هر کاری از کارهای فرهنگی داره کار میکنه این دقیقا همون کاریه که باید بکنه و اینکه هیچ کار موازی نداریم و در حوزه فرهنگ آنقدر کار زمین مانده داریم که هیچ کاری موازی و تکراری و زیادی نیست.
حالا اگه بخوام این دو قسمت متن یا همین دو پاراگراف را به هم ربطشون بدم باید بگم که متاسفانه بعضی از دوستانی که در جبهه فرهنگی مشغول نبرد هستند و در این خط مقدم میجنگند هر از چندگاهی دچار بیماری چه کنم چه کنم و کمبود انگیزه میشوند و تصور میکنند که کارشان فایده ندارد و یا اینکه تکراریه و یا اینگه اون کاری نیست که باید بکنندو کلی بهانه ها و حرفهای از این دست.... .
اون جمله آقا را که شنیدم بقدری برام تعیین کننده و راهبردی بود که گره بسیار بزرگی را برایم گشود و سرفصل جدید و نگاه نویی را برایم ایجاد کرد.
البته که ما معتقد نیستیم که رهبری آن هم نه رهبری معمولی بلکه ولی فقیه و نائب امام زمان(عج) هیچگاه برای دلخوشی کسی و یا برای تعارفات معمولی و دلخوشکنانه کلمه ای بر زبان نمیاورد و اینکه برای کارهای فرهنگی تعابیری اینچنین دارند معلوم میشه که هنوز خیلی کارداریم که زمین مانده است و باید فعالیت کرد.
امیدوارم روزی برسد که از آقا بشنویم که در حوزه فرهنگ از عملکرد نهادهای فرهنگی راضی هستند.
